مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات منتخب درگیر در استراتژی مچ پا در ورزشکاران دختر، هنگام ایستادن یک پا روی تاب تعادل و تخته تعادل

زمینه و هدف: به نظر می رسد استفاده از تاب تعادل به عنوان وسیله ای که به تازگی در ایران ساخته شده است، در برنامه های تمرینی پیش گیری از آسیب های ورزشی و بازتوانی مفید باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات درگیر در استراتژی مچ پا در تاب تعادل با تخته تعادل است. مواد و روش ها: تحقیق حاضر کاربردی و از نوع علی- مقایسه ای است. 15 دانشجوی دختر بین 20 تا 22 سال به صورت هدفمند و با داشتن معیارهای ورود، انتخاب شدند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات درشت نی قدامی، دوقلو، راست رانی و همسترینگ آنان، هنگام ایستادن یک پا روی دو وسیله سنجیده شد. اختلاف میانگین فعالیت عضلات در دو وسیله با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیره انجام شد. یافته ها: نتایج ، تفاوت معنی داری را در میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات روی دو وسیله(001/0=p) نشان داد. هم چنین نتایج اثرات درون گروهی نشان داد که فعالیت عضلات درشت نی قدامی، راست رانی و همسترینگ روی تاب تعادل به طور معنی داری نسبت به زمانی که فرد روی تخته تعادل ایستاده بیشتر است(p< 0.05). برای عضله دوقلو با وجود بالاتر بودن میزان فعالیت در تاب تعادل این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود(p< 0.05). نتیجه گیری: به نظر می رسد ایستادن روی تاب تعادل باعث ایجاد فعالیت عضلانی بیشتر در عضلات درگیر در مفاصل مچ پا و ران (مثل درشت نی قدامی، راست رانی و همسترینگ) می شود. بنابراین پیشنهاد می شود از این وسیله در برنامه های تمرین تعادلی استفاده شود.